Omdat er door de oorlog weinig ruwe diamant voorhanden is, verbiedt de ANDB de Belgische diamantarbeiders om het kamp te verlaten zodat ze niet kunnen gaan werken. Amsterdam weigert ook om de gevluchte ADB-leden op te nemen. De ADB neemt de ANDB dit alles bijzonder kwalijk. Pas in 1915, wanneer de industrie opnieuw op gang komt en duidelijk wordt dat de oorlog langer zal duren, geeft de ANDB toe. De Bond heft het verbod om het vluchtelingenkamp te verlaten op. Om te voorkomen dat ze clandestien gaan werken, worden de Belgische diamantbewerkers in 1916 volwaardige leden van de Bond. Simon en Antoine worden dit ook, op 5 december 1916. Ze hebben zich een maand eerder ingeschreven in het Amsterdamse bevolkings- en vreemdelingenregister. Ze verblijven in een pension op de Nieuwendijk, bij de heer Mierlo.
Antoine komt bij de ANDB in vakgroep 3 terecht en kan dus aan de slag als briljantversteller. Simon is briljantslijper. Beiden betalen 3 weken contributie waarna ze zich weer uitschrijven uit de ANDB en zij terugkeren naar het kamp in Nunspeet. Antoine is lid-af op 8 januari 1917 en Simon op 18 januari 1917. We weten niet of ze in die paar weken geld hebben verdiend als diamantbewerker en ook is de reden van vertrek onbekend. De oudste broer Antoine keert uit het kamp direct terug naar Antwerpen. Simon echter, probeert het nogmaals als diamantbewerker in Amsterdam. Hij wordt weer lid, op 16 oktober 1917. Hij woont dan bij Baars in de Korte Kattenburgerstraat 17 hs.
Simon betaalt 3 weken zijn lidmaatschap maar is de rest van het jaar werkloos. In 1918 gaat het niet beter. Hij blijft werkloos en wordt op 3 juli dan ook geschrapt wegens 2e lid artikel 6. Het bestuur van de ANDB heeft het recht het lidmaatschap van een lid op te zeggen, als dit lid niet langer het vak wil of kan uitoefenen. In maart 1919 laat hij zich weer inschrijven bij de ANDB en hij betaalt 7 weken contributie. Op 28 april vertrekt hij definitief naar Antwerpen.
